Tegenover mij aan tafel vertelt Bart over hoe hij met pensioen ging en nu weer op een school werkt.
Zijn leven was, ook naast het werk, rijk gevuld met activiteiten. Reizen, interesses (geschiedenis en literatuur), fietsen, gitaar spelen en concertbezoek. Activiteiten die al jaren structureel op de agenda staan en die hij deelt met verschillende vriendengroepen. Wanneer in gesprekken met vrienden het onderwerp ‘stoppen met betaald werk’ wel eens ter sprake kwam, was steevast de conclusie: we zijn méér dan ons beroep, onze status hangt niet af van ons werk. Niet gek dus dat hij ‘ja’ zei, toen zijn werkgever hem een prima regeling aanbood. Hij was 63 jaar oud toen hij stopte als docentopleider aan de Haagse Hogeschool.
Beroepskeuze
De uitkomst van een beroepskeuzetest 45 jaar eerder, deed hem in het onderwijs belanden. Hij rondde de PABO af, werkte in het basisonderwijs en startte een paar jaar later de studie geschiedenis. Het grootste deel van zijn beroepsleven werkte hij als docent geschiedenis op de PABO. Generaties leraren in het basisonderwijs in Den Haag zijn door hem opgeleid.
Lockdown
Als gevolg van de coronamaatregelen viel ook voor hem het leven buitenshuis vrijwel stil. Geen museumbezoek, boekenclub, stedentrip etc. Hij reageerde dan ook positief op het beroep dat een oud-student, nu docente in het basisonderwijs, op hem deed. Om de online lessen geschiedenis – tijdens de lockdown waren de scholen dicht, luister bij te zetten had zij een plan bedacht. Van beeldmateriaal en verwerkingsmateriaal een expositie optuigen in een aanhanger en deze, achter haar auto gekoppeld, langs de huizen van leerlingen rijden. Daarmee én het persoonlijke contact met de kinderen mogelijk maken én aanschouwelijk geschiedenisles geven. Of hij haar bij dit project wilde helpen.
Vrijheid
Tijdens de lockdown liepen veel basisschoolleerlingen achterstanden op. Hij besloot daarom, ook na afloop van het project met de aanhanger, te blijven werken op de basisschool. Hij tekende een vrijwilligers-contract. Daarmee verplichtte hij zichzelf twee dagen per week beschikbaar te zijn. Een behoorlijke inperking van je vrijheid. Iets dat hij ging voelen toen door het versoepelen van de coronamaatregelen veel activiteiten weer werden opgestart.
Geluk
Bart vraagt zich dan ook hardop af: “Waarom heb ik tegen de directeur van de school gezegd: na de zomervakantie mag je mij weer twee dagen per week inroosteren?” Het antwoord dringt met het stellen van de vraag tot hem door. Het raakt hem.
In de activiteit van het onderwijzen is hij bij de bron die zijn leven betekenis geeft. “Dit is”, zegt hij, “met niets van de andere dingen die ik doe te vergelijken. Hoe boeiend en avontuurlijk ook”.
Hoewel hij dit een leven lang in het onderwijs heeft ervaren, is het nooit bewust benoemd. Hij dacht afstand te moeten doen van de status van zijn beroep. In werkelijkheid deed hij afstand van hetgeen in zijn werk met zijn persoon en geluk verbonden was. Hij zegt: “Ik kende mijn eigen drijfveren niet”.
Lees hier wat Bart zelf schrijft over het gesprek.
Beeld: Unsplash (Element5 Digital)